Fyri tað fyrsta vil eg siga at tú bestemt ikki ert býtt og at tær feilar einki. At verða 12 ár og duga so væl at seta orð á sínar trupuleikar er flott!
Til tín fyrsta spurning um royking, so er ikki annað at siga enn at tú mást royna at halda fast við at tú ikki vilt byrja at roykja. Tað kann vera trupult tá øll rundan um teg roykja, men royn allíkavæl.
At hava sjálvmorðstankar og skera seg eru trupuleikar sum tú ikki kanst ganga einsamøll við. Tú sigur at  tú ikki tosar við foreldrini um tað. Um tú hugsar at tey blíva kedd, so er tað eisini ein møguleiki. Men eg vænti at tey høvdu verið enn keddari, um tú einki fortaldi teimum. Tey eru jú tíni foreldur, og vilja allarhelst stuðla tær tá tú hevur tað ringt.
At tú hevur hjartasorg og eisini hevur mist ommu tína ger so ikki støðuna betri, einki er so ringt sum at missa ein sum man er góður við, so tað er heilt náttúrligt at tú grætur. Tá man hevur mist er tað gott at tosa við onkran og minnast tann sum er deyður – tað er svárt, tú kanst blíva kedd og fara at gráta, men tað er ein partur av sorgini. Tú kanst eisini spyrja foreldrini um tey hava huga at koma út á kirkjugarðin at vitja grøvina, um tit hava møguleika fyri tí og tú hevur hug til tað.
Tú hevur nógv ymisk ting sum tú ert kedd av, og tí er tað sera umráðandi at tú tosar við onkran sum tú kennir, og sum kann hjálpa tær víðari. Royn til dømis at tosa við foreldrini. Tú skalt ikki ganga einsamøll við hesum trupulleikunum. Og so vil eg mæla tær til ikki at bíða við at tosa við onkran – ger tað beinanvegin.

Alt tað besta!

Tú & Eg Ráðgevingin.