Eg og ein drongur eru væl, og ganga næstan saman. Hansara besta vinkona, sum er mín vinkona, er so nærgangandi móti honum. Á einari legu (6 mánaðar síaðn) segði hann við hana, at hann dámar meg, og bað hana siga tað við meg. Tað gjørdi hon eisini, men var so forbiðið nærgangandi at hann eisini byrjaði at dáma hana (so eg og hon dámdu hann og hann dámdi okkum báðar, hann visti ikki hvat hann vildi. Tað er bara hon sum forvirrar hann). Sjálvt um hon ikki vil hava hann er hon nærgangandi, so hon forvirrar hann við vilja. Hon hevði sjeik, og var nærgangandi allíkavæl, so segði hon við meg at hon eisini dámdi hann. Hvørja ferð eg og hann vóru einsamøll, kom hon og leyp um hálsin á honum, helt um hann og smikraði seg. Men tað bleiv so onki millum teimum, bara lítið sindur millum meg og hann. Nú verður ein lega (um 1 mðr) og hon kemur eisini (nærgangandi genta)(eisini eg og tann drongurin. Vit eru væl aftur) Hann fortaldi míni vinkonu (onnur vinkona) at hann vildi spyrja meg um at koma saman, men ikki gjøgnum tlf. Hann vil spyrja meg ansigt til ansigt. Eg haldi tað er so fitt! Eg elski hann eisini. (men vit búgva 70 km frá hvørjum øðrum, so vit síggjast næstan ongantíð). Men eg eri bangin fyri at hon aftur verður so forbiðið nærgangandi at hann byrjar at dáma hana aftur….! Hann er bara mín! Eg vil ikki missa hann! Hvat kann eg gera fyri at handan nærgangandi gentan  (ella hon er eisini mín vinkona) letur vera við at verða so nærgangandi? Og at hann bara fer at dáma meg?